به گزارش گروه سیاسی‌اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی مرزداران؛ از دیشب بعد از گفتن بانگ الله‌اکبر دختر ۳/۵ ساله‌ام با گفتن شعار مرگ بر آمریکا اصرار می‌کرد که فردا او را هم به راهپیمایی ۲۲ بهمن ببرم، صبح ۲۲ بهمن قبل از من بیدار شده بود، انگار شوق حضور در راهپیمایی باعث شده بود خوب نخوابد یا لابد فکر می‌کرد خواب بماند و من او را به راهپیمایی نبرم، حاضر شدیم و حرکت کردیم،
هوای شهر ماکو آفتابی و پر از هیاهو بود، خیابان‌ها و میدان‌ها با پرچم‌ها و ریسه‌های رنگارنگ تزیین شده بود و فضای شهر بسیار شلوغ و کناره‌های خیابان‌ها و ایستگاه‌های تاکسی پر از خانواده‌ها، جوانان و نوجوانان بود که منتظر تاکسی برای رفتن به محل شروع راهپیمایی بودند.
گویی تعداد کمی تاکسی امروز مشغول کار هستند؛ چون همه به محل شروع راهپیمایی رفتند. شور و نشاط عجیبی در سطح شهر حاکم بود و همه مردم و کسانی که تاکسی برای رفتن پیدا نکرده بودند پیاده کنار خیابان به سمت محل شروع راهپیمایی در حرکت بوده و حتی به ماشین‌های شخصی نیز برای سوارکردن دست دراز می‌کردند.
قبل از رسیدن به محل شروع راهپیمایی، یک مسافت کوتاه را راهداری و پلیس راهنمایی‌ورانندگی برای تجمع مردم مسدود کرده بود و اجازه عبور ماشین را در آن مسیر نمی‌داد.
از دور افرادی که از صبح ساعت ۹ از منزل خود به‌صورت پیاده‌روی به سمت محل شروع راهپیمایی که قرار بود ساعت ۱۱ شروع شود حرکت کرده بودند، به چشم می‌خوردند.
در محل شروع راهپیمایی در خیابان امام خمینی (ره) مقابل مخابرات محله شیر باشی ماکو افراد به صورتی گروه‌هایی که هر کدام متعلق به یک قشر، صنف و مقطع بود جمع شده بودند؛ از جمع دانش‌آموزان، دانشجویان، طلاب و کسبه گرفته تا نظامیان و نیروهای خدمات شهرداری جمع شده بودند و گروه‌هایی به‌صورت جمعی که مدارس و یا کارمندان یک اداره خاص بودند به این جمع می‌پیوستند و بعضی از افراد هم به‌صورت تکی دست فرزند خود را گرفته و پلاکارد و پرچم به دست به سمت محل شروع راهپیمایی می‌آمدند.
هوا کمی سرد بود؛ ولی شوق و شور حضور در راهپیمایی چنان در وجود مردم شعله‌ور شده بود که هیچ‌کس سرمای هوا را احساس نمی‌کرد.
در محل تجمع، پرچم‌های ایران در اندازه‌های کوچک توزیع می‌شد، برق در چشمان دخترم نقش‌بست، او هم دلش پرچم ایران می‌خواست که ناگاه یک نفر از پشت صدایش کرد و یک پرچم ایران به دخترم داد، از خوشحالی پرچم را بالا گرفته و تکان می‌داد.
بعد اینکه مردم جمع شدند ساعت ۱۱:۱۰ دقیقه شروع و مردم ۱۰ دقیقه منتظر مهمان ویژه راهپیمایی ۲۲ بهمن ماکو، مشاور عالی فرمانده ارتش جمهوری اسلامی ایران یعنی امیر سرتیپ علی حاجیلو شدند.
در میان این‌همه شادی و شعارهای انقلابی، مردم روی شعارهای مرگ بر اسرائیل و مرگ بر آمریکا متمرکز شده بود. آنها با تمام وجود حمایت خود را از مردم مظلوم غزه و محکومیت رژیم صهیونیستی و عاملان حادثه تروریستی اخیر را ابراز می‌کردند و با تمام وجود لبیک یا خامنه‌ای را فریاد و تبعیت و محبت خود را نسبت به رهبر معظم انقلاب نشان می‌دادند.
در بین راه چشمم به جانباز دفاع مقدسی افتاد که روی ویلچر خود نشسته و خودش را به این جشن ملی رسانده بود.
حضور خاک خورده‌های انقلاب در راهپیمایی امروز بیش از گذشته به چشم می‌خورد؛ زنان و مردانی که توانایی ایستادن نداشتند. به‌محض رسیدن به محل پایانی راهپیمایی و سخنرانی، دنبال مکانی برای نشستن و استراحت خود بودند. اینان همان مردم انقلابی هستند که روزی سینه سپر کرده و مقابل ظالم ایستاده‌اند و باگذشت سالیان و کهولت سن هنوز به‌وقت پیروزی انقلاب اسلامی خونشان به جوش آمده و دست از پا برای گرامیداشت این پیروزی شکوهمند نمی‌شناسند.
مانند همه‌سال‌ها، امسال نیز خانواده‌های ماکویی بار دیگر با هر اعتقاد و مذهب و تفکری پیروزی انقلاب گرامی داشتند و این حضور پرشور مردم که هر سال پرشورتر از سال گذشته برگزار می‌شود نشان است این دارد که این مردم هنوز پای آرمان‌های این انقلاب ایستاده‌اند و این فرهنگ و نکوداشت سینه‌به‌سینه به نسل‌های آینده منتقل و درخت انقلاب تنومندتر می‌شود.
در بین این‌همه شور و نشاط کودکی نظر من را به خود جلب کرد که با لباسی نظامی و در کنار برادر کوچک‌تر خودعکس سردار دل‌ها حاج‌قاسم سلیمانی را در آغوش گرفته و مقتدرانه و عزتمندانه فریاد آزادی‌خواهی مظلومان جهان را سر می‌دهد.
در کنار خانواده خود و همشهریان هر ساله این روز را گرامی می‌دارم؛ اما چیزی که مرا هر ساله متعجب‌تر می‌کند پرشورتر شده حضور دهه هشتادی‌ها و نودی‌ها در راهپیمایی ۲۲ بهمن است که مرا به یاد بیانات حضرت آقا در خصوص این میاندازد که این انقلاب تا ظهور مهدی موعود (عج) به بالندگی خود ادامه داده و نسل به نسل به آیندگان انتقال می‌یابد.
شور حضور دهه هشتادی و دهه نودی‌ها و فریاد با جان‌ودل آنها در راهپیمایی باعث افزایش شوروشعف در بقیه آحاد مردم می‌گردد.
