به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی پایگاه خبری تحلیلی «مرزداران»، نامه چهل و نهم نهج‌البلاغه، مربوط به نامه دیگری به معاویه و هشدار نسبت به دنیاپرستی است.
أَمَّا بَعْدُ، فَإِنَّ الدُّنْیَا مَشْغَلَهٌ عَنْ غَیْرِهَا وَ لَمْ یُصِبْ صَاحِبُهَا مِنْهَا شَیْئاً إِلَّا فَتَحَتْ لَهُ حِرْصاً عَلَیْهَا وَ لَهَجاً بِهَا، وَ لَنْ یَسْتَغْنِیَ صَاحِبُهَا بِمَا نَالَ فِیهَا عَمَّا لَمْ یَبْلُغْهُ مِنْهَا، وَ مِنْ وَرَاءِ ذَلِکَ فِرَاقُ مَا جَمَعَ وَ نَقْضُ مَا أَبْرَمَ؛ وَ لَوِ اعْتَبَرْتَ بِمَا مَضَى حَفِظْتَ مَا بَقِیَ، وَ السَّلَامُ.
هشدار به معاویه از دنیاپرستی:
پس از یاد خدا و درود، همانا دنیا انسان را به خود سرگرم و از دیگر چیزها باز می‌دارد. دنیا پرستان چیزی از دنیا به دست نمی‌آوردند جز آن که دری از حرص به رویشان گشوده، و آتش عشق آنان تندتر می‌گردد. کسی که به دنیای حرام برسد از آنچه به دست آورده راضی و بی‌نیاز نمی‌شود، و در فکر آن است که به دست نیاورده، امّا سرانجام آن، جدا شدن از فراهم آورده‌ها، و به هم ریختن بافته‌شده‌ها است. اگر از آنچه گذشته عبرت‌گیری، آنچه را که باقی‌مانده می‌توانی حفظ کنی. با درود.
منبع: مؤسسه تحقیقات و نشر معارف اهل‌البیت علیهم‌السلام
انتهای خبر/
